La maza nun ye'l camín

Les lleis han tar penriba'l güeyu por güeyu, diente por diente. Los mazazos han dase per aciu de golpes de xusticia, sentencies y condenes; porque los mazazos físicos nun faen más que valtar los pegollos d'un sistema que tien de tener como finxu cimeru qu'escontra la violencia nun cabe violencia. Poro, la maza nun ye'l camín.

La SAÑArdá

Los segundos pasen. Los minutos y les hores tamién pasen. Un día y otru pasen. Les selmanes y los meses tamién pasen. Los años pasen. Pasa la vida, el tiempu pasa. Y lu perdemos. Miramos y nun vemos, somos y nun tamos. ¡Qué más quisiera que contigo tar y lliberame d'esta puta SAÑA-rdá!

"¡Que vien la muga!" o una coreana na Xuncarosa

Esto ye una hestoria verídica, qu'asocedió na Xuncarosa:

Fai tanto como tiempu hai que pasaron los años 50 del sieglu pasáu. Una familia a la gueta'l suañu que la siderurxa de les Asturies ufiertaba crució les montañes dende Castiella p'asitiase na Xuncarosa.

Trabayu nun faltaba pero les perres nun sobraben. L'home colaba tolos díes prau p'abaxo pala Ensidesa. La muyer, pa que tola familia pudiere facer usu del "drechu a cocina" de la casa alquilada, llavaba la so ropa, la de la fía y la del home xunta la propia de los caseros que los acoyíen.

La ropa llavábase en ríu. Y al ríu llegábase cruciando praos col barreñu ropa na tiesta y madreñes nos pies. Si les fuerces sobraben, sacábase provechu del viaxe pa llevar a casa calderos d'agua, ente la má y la fía. Anque ello nun yera tarea fácil pa dos castellanes con madreñes.

Nunu de los munchos díes murnios de nublina, d'esos nos que salir de casa yera pola obligación de facelo, la muyer empobinóse sola p'hacia'l ríu, calderu ropa na tiesta, madreñes nos pies. En saliendo de casa, la casera fízo-y la primer alvertencia: "Cuidáu cola muga" y la coreana coló prau p'abaxo. Nel camín, yera fácil atopar otres muyeres y homes faciendo los sos trabayos. Poquiñín a poco, el contautu diariu entamó a crear amistaes qu'anguaño entá se caltienen. Pero esi día, la xente paecía nun querer dexase ver.

En llegando al ríu, un home, con voz de fatiga, nun tardó en dici-y a la probe:

"Señora, ¿onde va? Nun ve que vien la muga"



La señora, acelerando'l pasu y alcordandose de lo que la casera-y alvirtiere al salir de casa, dio priesa pa llavar la ropa. Mentanto, dos homes en caballería, al vela, tornaron a insistir:

"¡Que vien la muga!"

La probe señora metió la ropa en barreñu y, cuando diba enfilar prau p'arriba, la inoportuna nublina d'esi día entamó a soltar orbayu. Pero esa mañana, el prau nun paecía tar empináu pa la muyer.. nun podía perder nin un minutu, la muga taba por venir.

Güei esa coreana, dende la so casa a la vera esi mesmu ríu, cúnta-y al so ñetu, el qu'esto escribe, les vivencies de la so mocedá nuna Asturies que tenía trabayu, suaños, muga y Xuncarosa.

Saludos güelina.

Dos años depués...

Y pasaron dos años. Nun puedo dicir que colara por tabacu, porque nun fumo. Simplemente colé, desapaecí. Pero ya toi equí otra vuelta, dos años depués... ¡y vaya panorama!

¿Qué paso tou esti tiempu? Daquién contome qu'hebo un furacán hai dellos díes... pero ¿pa tanto foi que fizo españar la burbuxa inmobiliaria? Si ya veíase venir cuando colé... aquello nun yera a caltenese por muncho. Alcuérdome de la xente faciendo planes de futuru y negociu queriendo mercar y vender pisos de contino, parceles nesti tarrén y praos nesti otru... ¡boooooooooom! Y los restos de la esplosión espardiéronse tanto que la onda espansiva baltió los tipos d'interés, los precios y ¡mamina! l'emplegu... ¿Cásique 4 000 000 de paraos que s'esperen nel Estáu? Pero si cuando colé dixéronme que dibamos algamar el plenu emplegu... ¡Seré inocente! Yo qu'albidraba que les empreses diben tar peleándose por mi y resulta que ye'l bancu'l que lo fai pa que-yos meta'l dineru...

Con esta folixa nun sé si merez más la pena colar otros dos años...